We zijn vanmorgen voor achten vertrokken van de Eagle Cliff Campground. We hebben goed en goedkoop geslapen en de locatie van deze campground voor een bezoek aan de oostzijde van Mount St. Helens is geweldig. Toch ook de nodige min-punten: de cabin was erg donker en smoezelig. Het terrein rommelig. Een beetje creepy en onverzorgd.

Mount St. Helens

Vandaag gaan we Mount St. Helens bekijken. In 1980 is deze vulkaan uitgebarsten. De hele noordwest zijde van de berg is toen weggeblazen en een enorm gebied werd bedolven onder modderstromen en as. Bomen knakten als luciferhoutjes en het aan de voet van de berg liggende Spirit Lake liep vol met puin en boomstammen. 57 mensen kwamen om, ondanks de preventieve evacuaties. 

Windy Ridge viewpoint

We rijden via de hele rustige oostzijde van Mount St. Helens naar het Windy Ridge viewpoint. Eerst via de bochtige 25 (veel bomen, vrijwel geen uitzichten), vervolgens de geasfalteerde forest road 99 (meer uitzichten, omgevallen bomen). Het Windy Ridge viewpoint ligt aan het einde van deze weg. We parkeren de auto en lopen een paar honderd traptreden naar de top van een heuvel. Wat een indrukwekkend gezicht. We zien de gehavende Mount St. Helens en het enorme gebied dat is verwoest. We hebben ook een heel goed uitzicht op Spirit Lake waar aan een kant enorm veel hout in drijft.

Hike Loowit Falls

Aan de andere zijde van de parkeerplaats is een slagboom voor een dirt road. Hier beginnen ook een aantal trails. In mijn gps heb ik de trail naar Loowit Falls gezet. Deze waterval ligt recht voor de krater. We starten om half elf. Het is een vrij onbekende trail en we zien heel erg weinig mensen onderweg. Vreemd, want het is een fantastische hike! De dirt road gaat na een paar kilometer over in een pad. We lopen door het gebied waar de uitbarsting van 1980 grote schade heeft aangericht. Op de bodem veel broze lichtgrijze stenen (lijkt op as). Kleine plantjes, mos, lage struikjes en boompjes geven het herstel van de natuur aan. Er zitten hier ook veel sprinkhanen. Af en toe is er een beekje met daar omheen meer groen. We kruisen diepe geulen met gestold lava en grote zwarte stenen. In de verte zien we op een ridge het Visitor Center liggen.

Op een bepaald punt zien we in de krater ook rookpluimen uit de berg komen. Na ruim 7 kilometer komen we bij de waterval (Loowit Falls), die in een groot zwart gat valt. De hele omgeving is hier zwart. We lunchen hier vlak voor de krater. Onder ons het enorme gebied dat werd verwoest, wat nog steeds goed te zien is. Echt indrukwekkend.

Op de terugweg lopen we de laatste kilometer op met een jonger stel. Hij is militair en praat honderduit. Ik trap bijna op een slang (garter). We zijn zo aan het praten dat we hem niet hadden gezien. Chris ziet hem net op tijd. De slang heeft een kikker in zijn bek. Een heel vreemd gezicht.

Mount Rainier National Park, Paradise Inn

Om half vier zijn we weer bij de auto. We hebben 5 uur over de hike gedaan, inclusief vele fotomomentjes en een lunchpauze. Erg de moeite waard! Na dit mooie bezoek aan Mount St. Helens rijden we naar de Paradise Inn in Mount Rainier National Park. We doen onderweg nog wat boodschappen in Packwood. We eten in het restaurant van de sfeervolle Paradise Inn en volgen 's avonds nog een lezing van een ranger over 'Old forest growth'. Net als gisteren ook hier geen WiFi.