Er is minder regen voorspeld dan gisteren, dus na het goed verzorgde ontbijt gaan we vol goede zin weer aan de wandel. De regenbroeken trekken we alvast aan, want je weet maar nooit.

De eerste twee uur zijn vrij gemakkelijk. We lopen van Ballaigues naar de grotere en iets lager gelegen plaats Vallorbe. Onderweg zien we een groep gemsen. In de buurt van Vallorbe steken we een stuwdam over. Rechts van ons stroomt de rivier de Orbe, met een indrukwekkende spoorbrug eroverheen. Als we het centrum binnenlopen, zien we oude werktuigen en enkele oude waterraden langs de route.

Na Vallorbe gaat het omhoog. Eerst over een asfaltweggetje, daarna langere tijd op een breder grindpad. Het begint te regenen en naarmate we hoger komen, hangt er steeds meer mist. Na een steil stuk door het bos komen we uit op de kam. We klimmen nog steeds omhoog. De directe omgeving is prachtig: velden en bossen met die typische lichtgekleurde (wit en grijs) rotsblokken verspreid over het landschap.

Het regent inmiddels pijpenstelen. Rond half een bereiken we kleddernat de top van de Dent de Vaulion. Bij helder weer kun je vanaf dit punt talloze meren in het dal zien liggen. Vandaag zien we helaas alleen maar mist. Wel jammer, maar regen en mist maken dat de Jura een bijzonder groen gebied is waar planten en bomen enorm goed gedijen. Ik geloof dat ik nog nooit ergens zulke mooie bossen heb gezien.

We lopen een stukje verder naar beneden en passeren al snel een cafeetje (Chalet-buvette de la Dent de Vaulion). Zo fijn om even op te warmen. Het is inmiddels 1 uur en we hebben al bijna veertien kilometer gelopen.

We zijn er net op tijd, want buiten stortregent het nu echt. We lunchen uitgebreid en nemen ook nog een tweede kop thee. Chris kiest zelfs voor warme chocolademelk. Het lijkt wel winter boven op de berg.

Dan moeten we toch echt verder. Allemaal naar beneden nu. Minder inspannend dan omhoog, maar daardoor krijgen we het sneller koud.

Tegen vieren lopen we het schattige plaatsje Le Pont binnen, aan de oever van Lac de Joux. Het heeft vrijwel de hele dag geregend, maar zodra we in het hotel zijn klaart het op. Zelfs de zon piept even door de wolken. Nou ja zeg. Niet eerlijk.

We eten ’s avonds in het restaurant van het hotel. Ik heb een heerlijke stoofschotel, Chris een afgrijselijke visschotel. De vis is op zich goed, maar de witte wijnsaus waarin hij zwemt is vreselijk bitter. We bestellen een toetje zodat Chris een betere smaak in de mond krijgt. De bediening is erg vriendelijk. De serveerster legt twee rode piepschuimen hartjes naast de borden als ze hoort dat we morgen 42 jaar getrouwd zijn. En we krijgen de toetjes gratis. Erg aardig.

Overnachting: Hotel de la Truite

Gelopen: 19,4 km
Omhoog: 858 m
Omlaag: 724 m